14/1/22. Negen eeuwen geleden, toen de benedictijnen van de Orde van Cluny God verheerlijkten in de pracht van hun missen en de praal van hun kerken, stelde een onbekende monnik, Robertus van Molesme, voor om terug te keren naar de strikte naleving van de Regel van Benedictus van Nurcia. Ver van wereldse zaken moest men zich wijden aan het gebed en leven van de eigen handarbeid. Zo werd het 'Nieuwe Klooster' van Citeaux het voorbeeld voor een hele schare 'cisterciënzers', koormonniken zowel als lekenbroeders, die verspreid over Europa zo'n zevenhonderdvijftig abdijen bouwden, de nonnenkloosters niet meegerekend.Onder de bezielende leiding van Bernardus van Clairvaux, de beroemdste van de 'witte monniken', werd de nieuwe orde al snel het geweten van het christendom, die de politieke macht controleerde en de feodale maatschappij aanzette tot daden ter ere van God. De sobere architectuur van de cisterciënzer abdijen legde een nieuwe esthetiek op aan de romaanse kunst, die de bouwmeesters van de orde tot haar hoogtepunt brachten, en aan de ontluikende gotische kunst, aan de ontwikkeling waarvan zij in heel Europa bijdroegen. De agrarische en industriële bedrijven van de cisterciënzers namen evenzeer, en zeer doeltreffend, deel aan de technische revolutie van de twaalfde en dertiende eeuw.